سایت حقیقت تلخ{عشقو نفرت}

سوختن باتو به پروانه شدن می ارزد

عشق این بار به دیوانه شدن می ارزد

گرچه خاکسترم وهمسفر باد

ولی

جستجوی تو به بیخانه شدن می ارزد

 نگاهت کافیست تا دوباره در هوای

آمدنت بمیرم

تو همیشه دعوتی

رإس

ساعت دلتنگی!

 دو دست گرم تو شفای مرگ من است

لبخند تو شکوه قلب من است

کجا روم به که گویم که یک لحظه

خنده ی تو تمام آرزوی من است

 شبی باران   شبی آتش   شبی آینه

وسنگم

شبی از زندگی سیرم

شبی بامرگ می جنگم

تو آتش می شوی برخرمن احساس

تنهاییم

تورا با هرنفس می بویم

اما باز دلتنگم

من نه عاشق هستم ونه محتاج نگاهی

که بیفتد بر من

من هستم ویک حس غریب که به

صد عشق می ارزد

من عاشقم ونه دلداه به گیسوی بلند

من به دنبال نگاهی هستم

که مرا از پس دیوانگی میفهمد

بی تو هرشب عاشقی بارانی ام

لاله ای پژمرده وزندانی ام

بی تو در کنج همه دلواپسی

بی تو من آغاز یک ویرانی ام

سایه ام امشب زتنهایی مرا همراه نیست

گردر این خلوت بمیرم هیچ کس آگاه نیست

من در این دنیابجزسایه ندارم همدمی

این رفیق نیمه راهم گاه هست وگاه نیست

بیا با من  دلم تنها ترین است

نگاهت در دلم شور آفرین است

مرا در شعله ی عشق بسوزان

که رسم  دوستداریها همین است

ای کاش نگاه خسته را خوابی بود

یا در شب بی ستاره مهتابی بود

ما مثل دوکاج دور از هم هستیم

ای کاش که بین من و تو تابی بود

 با قلبی از عشق   با خطی از حریر محبت

بر روی برگی کهنه از یاس

با چشمانی پراز شوق دیدنت

می نویسم  دوستت دارم

صدای چک چک اشکهایت را

از پشت دیوار زمان می شنوم

که چه معصومانه در کنج سکوت شب

برای ستاره ها ساز دلتنگی می زنی

ای شکوه بی پایان

ای طنین دل انگیز

من می شنوم

به آسمان بگو که من می شکنم

هر آنچه که تو را شکسته

ومی شنوم هر آنچه در

سکوت تو نهفته!

 قفسم را مشکن

تو مکن آزادم

گر رهایم سازی

به خدا خواهم مرد

من به زنجیر تو عادت دارم

تومحبت کن بگذارتا عمریست

من بمانم چو اسیری به حریم قفست

 به لبخندی مرا از غم رها کن

مرا از بی کسی هایم جدا کن

اگر مردن سزای عاشقان است

برای مردنم هرشب دعا کن

توبشو ساحل قلبم 

من میشم ماهی مرده

تا بگن به عشق ساحل

لب دریا جون سپرده

سرپا اگر زرد و پژمرده ایم ولی دل به پاییز

نسپرده ایم

چون گلدان خالی لب پنچره پرازخاطرات ترک

خورده ایم

اگر داغ دل بود ما دیده ایم اگر خون دل بود

ما خورده ایم

ولی یار را از یاد نبرده ایم

 این بار راتو بگو دوستت دارم!

نترس  من آسمان را

محکم گرفته ام که مبادا به زمین بیاید...

اگر ای عشق پایان تو دور است

 دلم غرق تمنای عبور است

برای قد کشیدن در هوایت

دلم مثل صنوبرها صبور است

 یک سلام

                             یک گل رز

یک دنیا محبت  

                              یک عالم عشق

یک دریا اشک 

                                     یک آسمان صداقت

فدای یک لحظه دیدن تو

دوستت دارم.

 عشق را تن پوش جانم میکنی/چتری از گل

سایبانم میکنی

ای صدای عشق در جان وتنم/آن سکوت ساده

وتنها منم

من پر از اندوه چشمان توام/آشنای دل پریشان

توام

آتش عشق تو در جان منست/عاشقی معنای ایمان

منست

کی به آرامی صدایم می کنی/از غم دوری

رها یم می کنی

!دلایل بودنم را مرور میکنم هر روز

!هر روز از تعدادشان کم میشود

آخرین باری که شمردمشان

!...تنها یک دلیل برایم مانده بود

!!آنهم دیدن تو بود

بی تو یک روز در این فاصله ها خواهم مرد

مثل یک بیت ته قافیه ها خواهم مرد

تو که رفتی همه ثانیه ها سایه شدن

سایه در سایه های آن ثانیه ها خواهم مرد

شعله های بی تو ز بی رنگی دریا گفتند

موج در موج در این خاطره ها خواهم مرد

گم شدم در قدم دوری چشمان بهار

   بی تو یک روز در این فاصله ها خواهم مرد

ما اهل دلیم اشاره را می فهمیم

راز شب پر ستاره را می فهمیم

به پنچره های بسته عادت داریم

باهرچه دل شکسته نسبت داریم

چشم قشنگت به پاکی دریاست

قهر نازت برای من زیباست

باتو هیچ از خدا نمی خواهم

باتو بودن برای من یه دنیاست

در فصل زرد عشق بیا در کنار من

شعری بخوان برای دل بیقرار من

در آخرین تبسم بی رنگ افتاب رنگی بزن

به ظلمت شبهای تار من

 چگونه باور کنم که نیستی

وقتی هنوز صدای گرم و مهربانت در گوشم شنیده

می شود

چگونه باور کنم پرکشیدی

وقتی هنوز سرمست تماشای زیبایی ات هستم.

باور نمی کنم

چرا که در لحظه لحظه هایم حضور داری

تو زلال آبشاران جاری هستی

و

در لطافت عشق به چشم می خوری

هنوز هستی و تا همیشه خواهی بود...

سر زده بیا...

کمی آشفتگی بد نیست...

آن وقت...

تکاندن شانه های پر غبار

ومرتب کردن موهای پریشانت

بهانه ای میشود برای زندگی...

 مرگ آن نیست که در قبر سیاه دفن شوم

مرگ آن است که از خاطر تو محو شوم

 سال ها رفته و باز

تپش گرم ترین خاطره ها

می فشارد دل خاموشم را

به تو می اندیشم

و به آن ثانیه هایی که گذشت

و به بی تابی قلبی که شکست

تو بیا باران باش

و بر این تازه گل خسته ببار

تو بیا آتش باش

تو بیا جاری باش

تو بیا باور کن

عشق هم حس غریب تپش آینه ها ست

                         تو بیا آینه باش

                  کاش می دانستم چیست

آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست

تومرا می فهمی

من تو را می خواهم

وهمین ساده ترین قصه یک انسان است

تو مرا می خوانی

من تو را ناب ترین شعر زمان می دانم

وتوهم می دانی

تا ابد در دل من می مانی

         در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم

عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم

با عقل آب عشق به یک جو نمی رود

بیچاره از من که ساخته آب آتشم

پروانه را شکایتی از جور شمع نیست

عمری است که در هوای تو می سوزم و می نوشم

         لحظه وداع من تو اون روز تماشایی بود

تو سوکوت هر دو فریاد بی فردایی بود

                           عشق آغاز میشودهر  دم در  وجودم

درست از آن لحظه ای که مرا صدا میزنی...

آن زمانی که خسته   اما شاد به

چشمانت خیره می شوم...

تو خستگیم را میخوانی...

من برای تو کوه ها را جابجا میکنم  این

که چیزی نیست

من ازفاصله ها دلگیرم ، بی تو اینجا چه غریبانه

شبی میمیرم ،

ساعت گریه و غم هیچ نمیخوابد و من ، در الفبای

زمان خسته این تقدیرم .گفت کدام را...... !?

بیا باران را دعوت کنیم ، به جشن دلتنگی رازقی

بیا دوباره عادت کنیم ، به بغض غریبانه عاشقی . . .

بیا تا دوباره در پس این دلتنگی دوباره عاشق  شویم

عاشق خدایی که همیشه وهر لحظه در کنارمان هست

وجز وفاداری رسم دیگری ندارد

دوخط اخر خودم اضافه کردم اگر متنو ومعنی شعر خراب کردم پوزش میطلبم

         قصه از حنجره ایست که گره خورده با بغض

صحبت از خاطره ایست که نشسته لب حوض

یک طرف خاطر ه ها یک طرف پنچره ها

در همه آوازها   حرف آخر زیباست

?آخرین حرف تو چیست که  به آن تکیه کنم

...حرف من دیدن پرواز تو در آروزهاست

روزی که رفتی  یه روز بارانی بود

وچقدر دوستت دارم

یک روز بارانی دیگر برگردی

و زیر چترت مرا جدی بگیری!

باور کن احتمال اینکه در سطرهای بعدی

زیر باران منتظرت بمانم کم است

می زنم زیر گریه  زیر همه چیز!

اصلا می دانی؟

دلم می خواهد به همه بگویم

سال هاست اشتباه کرده اید!

این زن بود که زیر باران آمد

گفت جبران میکنم

گفتم کدام را؟

عمر رفته را؟روی شکسته ام را؟

دل مرده اما تپنده را؟

حالا من هیچ!جواب این تار موهای سفیدم را میدهی؟

نگاهی به سرم انداختو گفت چه پیر شده ای؟!

گفتم جبران میکنی؟

گفت کدام را.....!؟

هیچ وقت کسی رو پس نزن

که دوستت داره نگرانته

مراقبته

چون یه روز بیدار میشی

ومیبینی ماه را از دست دادی

وقتی که داشتی ستاره ها را میشمردی